(Հայ վրացական հավակնությունների, հայկական գերյալ մարզերի վերադարձի, ամերիկյան միջուկային զենքի և այն մասին, թե ինչու 1952-ին հայաստանցի ադրբեջանցիները հրաժարվեցին ցեղակիցների հետ բնակվել):

«Ընկնելուց ես ջարդվածք ստացա, և ինձ տեղավորեցին «սառը» հիվանդասենյակում։ Այնտեղից դուրս չեն գալիս, այնտեղից վերելակով են դուրս հանում, իսկ ես ուզում էի հեռանալ աստիճաններով... Ես փորձում էի մտաբերել, թե հանուն ինչի արժե ապրել. Հանուն արևի՞… այն բոլորինն է։ Հանուն գարնա՞ն, հանուն առաջին ձյա՞ն, հանուն մայիսմեկյան ամպրոպի՞… Ես կենդանի մնացի։ Ես հիշեցի քո թարթիչների դողը, երբ դու հպվել էիր այտիս։ Եվ ես գնահատեցի արևը, գարունը, առաջին ձյունը, առաջին մայիսյան ամպրոպը. Գեթ մեկ անգամ էլ հպվիր իմ այտին...»:

ՀՀ կառավարությունը, խախտելով բուհական ինքնակառավարման և ակադեմիական ազատությունների մասին ՀՀ սահմանադրության դրույթը (38-րդ հոդվածի 3-րդ կետ), ինչպես նաև՝ Բրյուսովի անվան պետական համալսարանի կանոնադրությունը, ձևավորել է ԲՊՀ կառավարման ժամանակավոր խորհուրդ, որն էլ, դեմ գնալով բուհի կոլեկտիվի կամքին, ԲՊՀ ռեկտորի ժամանակավոր պաշտոնակատար է նշանակել։

-Ես ձեր բիբերի մեջ եմ, շուրթերին ու լեզվին, հեռվում մի որոնեք... Չարենցի մահվան օրը քաղաքի վրա ծանր մի մուժ իջավ ու առայսօր տեղից չի շարժվում: Դա միայն կորսված մարմնի ցավ չէր:

Հենրիկ Մալյանի թատրոնի փետրվարքսանության բեմը տրամադրված էր Արմեն Մեհրաբյանի հեղինակային բեմադրմամբ ու պիեսի նույնքան հեղինակային ընթերցումով «Գոդոյին սպասելը շարունակվում է» ներկայացմանը։

Վյաչեսլավ Երվանդի Կևորկովը ծնվել է 1923 թվականին, Մոսկվայում, մայրաքաղաքի նորաձևության սիրահարների շրջանում մեծ ճանաչում ունեցող ձևարար-դերձակների ընտանիքում:

Փակվեց «Սրտաբանության գիտահետազոտական ինստիտուտը»՝ հայտնի Սրտաբանականը:

Վերջապես լույս տեսավ գիրքս։ Սա նյութերի ժողովածու է՝ նվիրված հայ ժողովրդի մեծագույն բարերար Ալեքսանդր Մանթաշյանցի ծննդյան 180-ամյակին և ընդգրկում է նրա բացառապես եկեղեցաշեն, եկեղեցանպաստ գործունեությունը։

Միքայել Անդրեյի Ալավերդովը (Алавердов Михаил Андреевич) ծնվել է 1900 թվին, Շուշիում (Արցախ), առևտրականի ընտանիքում։ Սովորել է տեղի արական, ապա Անդիջանի (Ուզբեկստան) գիմնազիաներում։

Գիրքը ոչ թե սոսկ հուշագրություն է, այլ նաև գիտական հստակ արժեվորումն է հայ գրականության անցած և ներկա ճանապարհի, վայրիվերումների, ճահճացած պատկերացումների ու ընկալումների խեղդող ցանցից ազատվելու ճիգերի մասին։